Ne kadar korusak ta, ayý kaptý kovaný. Bize boþ peteklerle, ölmüþ arýlar kaldý. Karga avcý kuþ oldu! Unutturdu doðaný! Buðdayý serçe yedi, bize darýlar kaldý.
Her mekana uyanlar geçtiler baþ köþeye. Yas yerinde coþtular, baþladýlar neþeye. Sular kireçli diye, mey koydular þiþeye. Bütün renkler silindi, yalnýz sarýlar kaldý.
Nerde bir çýkar varsa, üþüþürler geceden. Kapýlar kapalýysa, girerler pencereden. Ne varsa süpürürler tavadan, tencereden. Bütünleri yediler, bir tek yarýlar kaldý.
Karabasan misali koyu karanlýk çöktü. Takati kesilenler kadere boyun büktü. Kimi gülüp eðlendi, kimi gözyaþý döktü. Ümidini yitirmiþ, kýsýk çaðrýlar kaldý.
Bir zalimin þerrinden korku sarar âlemi. Zehirden de beterdir; sivri dili, elemi. Hakimden önce kýrar; kürsüyü ve kalemi. Düþünüp, taþýnmaktan; baþta aðrýlar kaldý.
Sabri Koca Sosyal Medyada Paylaşın:
Sabri Koca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.