Bir Nefeslik Canım Var
eskiden olsa özlemek nedir bilmezdim
ama þimdi özlemekten baþka hiçbir þey yapmýyorum
ve bir þiir kadar yakýným sana
ve bir karanlýðýn içindeki bir yýldýzdýn sen
sonra bir uçurumdan kendimi bir boþluða atýyordum
ahýný almýþ kurak bir topraða düþüyordu göz yaþlarým
sen filizlenen bir çiçek oluyordun göðsüm üstünde
bense solacaðýndan korkarak yaþýyordum
bir nefeslik caným var sevgilim
onuda seni sevmek için kullanýyorum
oysa bir serçe kadar ürkektim
korkarak yaþýyordum seni
korkarak özlüyordum
hatta nefes alýrken bile korkuyordum
þakaklarýmda parmak izlerin
çöl kadar sessiz bir coðrafyada gezinir gibiydi
attýðýn her adýmý duyar gibiydim
aldýðýn her nefesi
kalbinin sesini
ve kirpiklerindeki yaðmuru
ve elindeki üþümeyi
sesindeki titremeyi
göðsündeki acýyý duyar gibiydim
sonra göðsüme sardýðým sensizliðinle
gurbetinde kalýyordum yokluðunun
bazý zamanlarda ölmeyi yaþamaktan çok istiyordum
bazý zamanlarda yaþamayý ölmek kadar çok seviyordum
nasýl bir girdabýn içinde çýrpýndýðýmý bilmiyorsun sevgilim
intiharlarýn bile sensizliðime sýðmadýðý geceler oluyordu
kurþunlarýn iþlemediði kalbime
yokluðunla savaþmadan yeniliyordum
ilk ve son yenilgimdin
sonra üþüyen ellerini tutup
kalbimin üstünde bir süre eline sarýlacaðým
seni özlediðim bir þiirde
kalbinin sesini dinler gibi sevdim
bir nefeslik caným var sevgilim
onuda seni sevmek için kullanýyorum
Ýbrahim Dalkýlýç
06.07.2018
22.51 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Dalkılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.