AŞA BANMIŞIM
Ben doðdum doðalý,gam yükü oldum.
Düz yolda yürürken,hüsranlar buldum.
Çilekeþ dünyada,sarardým–soldum.
Kendimi bu yolda PAÞA SANMIÞIM.
Yalana–dolana BOÞA KANMIÞIM.
Alýn yazým benim,libas katýmdýr.
Dertlerle yoðrulmak,müzmin bahtýmdýr.
Hüzzamlý yerleþke,payitahttýmdýr.
Saðanak yaðmurda,YAÞA SÝNMÝÞÝM.
Elimden gelmeyen,ÝÞE YANMIÞIM
Bunca didinmeye,deðmezmiþ meðer.
Ýnsanýn cebine,verirler deðer.
Mizaný kursalar,qafletlik eðer.
Gelip gidenlerle,EÞE HANMIÞIM.
Dostluðu–güveni BOÞA SUNMUÞUM
Gönül gözü dostu,her zaman arar.
Verdiði sözlerde daima durar.
Çaresiz kalaný,yürekten sarar.
Sanmýþlar tutacak,MAÞA BENMÝÞÝM.
Yaz günü savrulup,KIÞA BÝNMÝÞÝM.
Kardeþlik uðruna,koþar gezerim.
Ýyiyi–kötüyü,sessiz izlerim.
Sözlerim kâr etmez,bakýp süzerim.
Yalçýn kayalarda,DÖÞE KONMUÞUM.
Kuzgunlar toplayan,LEÞE DÖNMÜÞÜM
Yinede severim,insan olaný.
Kaldýrmaz bu gönül,yalan–dolaný.
Rabbim’e tapþýrdým,bela bulaný.
O fettan bakýþtan,NEÞE ANMIÞIM
Tikemi dostumla,AÞA BANMIÞIM.
KURBAN SARCAN–Gölcük/KOCAELÝ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.