GÖZYAŞI DÖKERİM

Bir öðretmenimin,
Okulumdan ayrýldýðýnda,
Ben aðlarým, ben üzülürüm,
Ben gözyaþý dökerim…
Ýþte o zaman;
Sanki baðrýmdan bir parça kopar,
Ötelerin ötesine yuvarlanýr akar.
Kendimi eksik hissederim,
Lakin hissettiklerim,
Baþkasýný üzmesin diye
Baðrýma taþ basarým…
Eðitimden bir kaya kopar
Ve yuvarlanýr, yuvarlanýr,
Enginlere doðru yol alýr,
Kayanýn arkasýndan,
Körpe çakýllar gözyaþý döker,
Aðlar ve aðladýkça aðlar,
Yürekleri daðlar…
Kaya aðlar, taþ aðlar,
Çakýllar aðlar, gözyaþý aðlar,
Ýlmin halatý kopmaz, sarsýlmaz,
Dünyanýn bir ucunu diðerine baðlar.
Umut çekirdekleri filizlenir,
Ayrýlýðýn küllerinden…
Öðretmen, öðrenci ve duygular,
Sarsýlmaz bir kalple baðlanýr.
Okul yuvasýdýr,
Evidir, ocaðýdýr öðretmenin,
Ocaktan ayrýlmaksa ölümden de ötedir.
Öðretmen, gittiði yeri bereketlendirir,
Bahçe olur, meyve verir,
Ayrýlýðýn ýstýrabýný, mutluluða erdirir.
Öðretmen, okyanus olur,
Kýtalararasý sevgi köprüsü kurar,
Her an dünyayý dolaþýr,
Kalbindekilerle dünya hayat bulur...
26.06.2018
Yozgat
Sosyal Medyada Paylaşın: