Anne

O küçük kýzýn deðilim anne.
Ben büyüdüm.
Çiçekli elbiselerim, oyuncak bebeklerim yok.
Biliyor musun anne? Pamukþeker bile mutlu etmiyor artýk beni.
Kalbim acýyor anne.
Çocukken düþerdim dizlerim kanardý, o küçücük yara aðlatýrdý beni.
Þimdi kalbimi paramparça edip üstüne basýyorlar.
Aðlayamýyorum anne.
Güçlüyüm ya hani içime akýtýyorum gözyaþlarýmý.
Keþke diyorum anne, keþke hergün düþüp kolumu, bacaðýmý kanatsaydým da kalbim böyle acýmasaydý.
Bütün oyuncaklarýmý alsalar ama gözlerim aðlamak için böyle yanarken güçlü durmaya çalýþmasam.
Ben senin güçlü kýzýndým.
Umursamazdým hiç bir þeyi.
Büyüdükçe öldü kýzýn anne.
En sevdiklerim kaldýrdý cenazemi.
En ön safta yer aldý güvendiklerim ölümümü izlemek için.
O gün ilk defa gözyaþlarýmý gördü görmesini istemediðim kim varsa.
Yanlýþ anlama anne korkmadým ölmekten.
Akan gözyaþlarý korkudan deðil bu zamana kadar kocaman bir yalana inandýrmýþým kendimi.
Beni yarý yolda býrakmaz dediðim kim varsa, ölümümü büyük bir zevkle izlediler anne... En çok o an istedim seni yanýmda.
Saçlarýmý okþasan, o huzur veren sesinle masal anlatsan geçecekti ne varsa ama gelmedin anne.
Ben öldüm ama sen duymadýn sesimi.
Merak etme anne beyaz çok yakýþtý kýzýna... Þimdi ölümün acý sessizliði kulaklarýmda, gidiyorum son yolculuðuma.
“Ceylan Avþar”
Sosyal Medyada Paylaşın: