VE YOKTUN

Gözlerimi koþturdum maviliklerde.
Bir saða, bir sola koþturdum, en uzaklara.
Yoktun.
Telaþlandým olabildiðince;
Sordum, soruþturdum.
Sanki de hiç görmemiþlerdi seni.
Kendi kendime sordum bu defa,
Seni en son ne zaman gördüðümü,
Hangi güzel günde beyaz beyaz süzüldüðünü,
Maviliklere hýzla dalýp çýktýðýný…
Bulmaya çalýþtým alelacele.
Maalesef yine yoktun.
Onca koþturmanýn, onca aramanýn, onca sormanýn sonunda,
Acaba sen var mýydýn diye sormak geldi içimden kendime.
Ama seni görmüþtüm ben;
Duymuþtum sesini rýhtýmda.
Bembeyaz süzülüþünü ve maviliklere dalýþýný hatýrlýyorum hâlâ.
O halde sen yaþýyordun.
Ve de yaþamalýydýn uzun müddet.
Ama þimdi, ama þimdi nerdesin? Nerdesin ey martý?
Martý mý? Doðru ya, adýn martýydý senin.
Yarýn seni daha rahat bulabilirim, artýk.
Çünkü sen martýsýn. Martý olarak arayacaðým seni.
Ve bilecek köþedeki simitçi,
Parkta oynayan çocuklar, genç kýzlar, park bekçisi vesaire…
Bütün gece hiç uyuyamadým, biliyor musun?
Seni düþündüm maviliklerde.
Kanatlarýndan arta kalan esintiyi duydum, püfür püfür.
Uyuyamadým demiþ miydim bu gece?
Varsýn olsun, ne fark eder?
Seni bulacaðým ya bu gün.
Erkenden kalktým ve giyindim.
Çýkmalýydým dýþarýya hemen.
Simitçi çocuktan bir simit almalý,
Ve seni sormalýydým, martýyý.
Ýþte demeliydi o da, Ýþte þu ilerdeki koydalar bu gün.
Oraya doðru giderken ben, her gördüðüme söylemeliydim:
Nihayet buldum iþte, demeliydim.
Ama hiç de öyle olmadý.
Senin yerini ne simitçi, ne çocuklar,
Ne kýzlar, ne de park bekçisi…
Hiç biri bilmiyordu seni, martýyý.
Görmediklerini söylemiþlerdi zaten daha önce de.
Neden, neden diye sorup durdum kendi kendime.
Neden gitmiþ olabilirdin maviliklerden?
Akþama yakýn buldum, onca sorunun yanýtýný.
Mavilik, mavilik deyip duruyordum ama…
Ortada mavilikten eser yoktu.
Bulanýk ve pis kokan bir deniz;
Ve asýk suratlý insanlar!


Sosyal Medyada Paylaşın: