Baksan ufak tefek,
Haným hanýmcýk kuþ kadar hafif bir kýz,
Ama yüreðime oturunca aðýrlýðý dünyalarý aþtý,
Küsmüþsün bana galiba,
Anlarým ben farklý bir his bu.
Belki kanbaðým yok seninle,
Ama belli ki ruhlarýmýz ayný toprakta demlenmiþ,
Belki de,yýllarca ayný bedende bir çiçek olmuþsuz,
Belki de göçmen bir kuþun,
Bir kanadý sen bir kadadý ben olmuþum,
Yinede bir beden,bir can olmuþsuz.
Belki de sürgündeyiz þimdi,
Ruhlarýmýz bir birini arýyor harýl harýl,
Bedenlerimiz baþkalarýna yar olsa da,olacaksa da,
Ruhlarýmýz yine bir birini aramaya devam edecek.
Biliyorum.
O bedenler toprak olsa da,
Bizim küllerimiz filizlenen tohum olacak.
Ben bir deniz feneri,sen hangi gece gelceksin,
Iþýðým sönmden gel,her fýtýnaya raðmen,lodosa raðmen,
Duruyorum,bekliyorum,gelirsen yüzün tebessümlü geleceksin,
Ben böyle hayal ettim,bir aþýðýn hayallerine dokunma lütfen.
Her sabah penceremden karadaða bakýyorum,
Dað dediðime bakma,tepecik delik deþik oda benim gibi.
Dik durmya çalýþýyor,komik ama kendimi ona benzetiyorum,
Allahýn nazarýnda,çünkü,üstünde bir Kilise eteðinde bir Cami
Daha ne olsun her ikisi de kendi evi,aðýrlýyor geleni gideni.
Güneþ batmdan yýldýzlar görünmez,
Ýnsan ölmeden,zaman geçmeden deðeri bilinmez.
Varsýn bitsin bu þiir,
Ya beni boðacak,ya da düze çýkaracak bu þehir.