Ölüme beş kala

Gecenin bir yarýsý...
Uykularým yine firari...
Sensizlik düþüyor aklýma...
Bende...
Alýyorum elime kalemimi...
Yine...
Sensizliði döküyorum boþ yapraklara...

----

Bu defa baþka sevdiðim...
Hemde bambaþka...
Çünkü..
Çünkü sen yaralýsýn...
Hemde aðýr yaralý...
Sonra...
Sonra ben yaralýyým...
Ölüme beþ kala,
bir insan nasýl olursa,
öyleyim iþte...

----

Sesim...
Soluðum kesilmiþ...
Betim...
Benzim atmýþ...
Bedenim donuk...
Ruhum çoktan beni terketmiþ...
Yaþamýyorum ki...
Bil...
Yaþamýyorum iþte...
Yaþayamýyorum...
Yaþayamýyorum...

----

Ömrün boyunca,
hep yalnýzlýk çekersin...
Bir yanýn hep yalnýzdýr aslýnda...
Ve o yalnýzlýðýný,
kimseyle paylaþamazsýn...

----

Ýþte bizim yaralandýðýmýz,
o gece...
Söylediðin sözler...
Bir yumruk gibi oturdu yüreðime...
Sarfettiðin kelimeler...
O kadar acýttý ki canýmý...
Her yüzüme vuruþunda kahroldum...
Yalnýzlýðýmý düþünüp,
bende sonuma doðru yol aldým...

----

Ölümün o soðuk nefesini,
ensemde hissettim ben...
Adeta beni...
Gölgem gibi takip ediyordu...
Ölüme beþ kala,
ben seni kaybettim...
Belki son nefesimi vereceðim,
seni son bir kez göremeden...
Belki beni hiç affetmeyeceksin...
Ama olsun...
Benim masumiyetimi ahirette de olsa
sonunda göreceksin...
O da bana yeter zaten sevdiðim...
Senin gözünde aklanacaðým ya,
ahirette de olsa...
O da bana yeter...

----

Ölüme beþ kala,
biz yok olduk sevdiðim...
Yok olduk...

Yazan : Recep Hamza
Sosyal Medyada Paylaşın: