DOÐANIN NEFESÝ Yaðmur yaðdý güneþ açtý, Güllerim bekler beni. Fasulyem yeni çýkmýþ topraktan; Okþa sev beni” Bir yaban keçisi kemirir köklerimi, Belki, kýrýlmýþtýr belim, Aþla beni. Sen yokken, Sarý benekli bir tavþan, Arkadaþ oldu bana. Zalim bir avcý da takip eder Tavþanýn ayak izlerini.
Toprak ana her þeyi, Yerli yerine koymuþ. Sanki bir tablo yapmýþ. Renk renk çiçekler, Kurumuþ dallar, Sararmýþ yapraklar, Ve yorgun bir köylünün Gökyüzüne doðru kývrým kývrým Yükselip kaybolan Çigara dumaný.
Yeþil çevizlerin yanýnda, Kýpkýrmýzý kirazlar. Arý ile kelebek yan yana, Bal tadarlar kana kana. Topraðýn her þeyi güzel. Yýlanlar. böcekler bir birini yerken, Ateþ böcekleri yanar söner. Irmak akarken, Suyun sesine kulak verir kuþlar.
Þu asýrlýk ýhlamur aðacý, Gölgesi bir yana, Ýnsaný sarhoþ eden rehasý bir yana.
Serin serin esen bu rüzgar, Serinletir baðrýmý, Kucaklar Ýki sevgiliyi, Sever okþar saçlarýný, Ýnsana hayat verir, Doðanýn rengi, Gül kokulu nefesi… Yusuf Yýlmaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
yusuf yılmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.