Sokakların dili olsaydı

Bir yaðmurlu geceydi.
Sokaklarý sel götürüyordu.
Ben iliklerime kadar ýslanýyurdum.
Öðlece sokak ortasýnda.

Ardýnda soðuk bir rüzgar esiyordu.
Aylarda yazdý beni kýþ gibi üþütüyordu.
Buz kesmiþti her yaným.
Gidecek bir yerimde yoktu.

Soðukta titriyordu bedenim.
Acýmasýzdý þehirin karanlýk sokaklarý.
O karanlýk ürkütüyordu beni.
Korkarak bekliyordum sabahý.

Ve gine akþam oluyurdu.
Akþamýn ilk ýþýklarý yanýyordu.
Beni ise gine yalnýz sokaklar bekliyordu.
Saat gece 12 doðru ilerliyordu.

Herkes yavaþ yavaþ evlerine çekiliyordu.
Uyku saatiydi ýþýklar sönüyurdu.
Cývýltýlý sokaklar susuyordu.
Aðaçta düþen yaprak sesleri geliyordu.

Bir gün bir evsiz gördüm.
Onunla biraz sohbet ettim.
O söyledi ben yazdým.
O evsizin derdini dile getirmeye çalýþtým.
Sosyal Medyada Paylaşın: