BUNU SENDEN HİÇ UMMAZDIM

bunu senden hiç beklemezdim
çekip gideceðini...
kör oldum sanki güneþim söndü
ay’ým düþtü gecede,
dipsiz bir kuyuya döndü göðüm
her yer siyahýn en koyu tonlarýyla boyandý
sonsuz bir boþluða düþtü göðsüm
bunu senden hiç ummazdým
beni yalnýzlýða iteceðini...
açtýðýn yaralara, ki bu bile yetmedi sana,
tuz gölünü kattýn
canýmýn aðrýsýndan yaþama dair her þey
ölüme terk etti yerini bende
umudum rafa kalktý, gülüþüm arafta kaldý
acýlarým saf saf dizildi yüreðimin secdegahýnda
bunu senden hiç beklemezdim
beni bir baþýma koyacaðýný...
çiçeðe durmuþken sana salkým saçak
sen dolu olup yaðdýn üzerime
ve çiçeklerime vurdun
zatürree oldum ayrýlýðýnýn rüzgarýndan
bir kýr menekþesi gibi kýrýldým orta yerimden
ellerin hoyrat, ellerin ayrýlýk kokuyor
ve bakýþlarýn yüreðimi deliyor
bunu senden hiç ummazdým
yok olacaðýný...
konacakken pencerenin kenarýna
sana kuþ olup ötecekken sevdalý sevdalý
sen kurþun olup yüreðime deðdin
beni koydun yaralý yaralý
gözlerimdeki yaþlara inat
yaðmur oldun düþtün kirpiklerime
bunu senden hiç bilmezdim
beni zerre miskal sevmediðini
þimdi yýkýlsýn dünya; yansýn orman
kurusun okyanus, devrilsin daðlar
kaybedecek hiçbir þeyim yok
azrail gelsin kurulsun can otaðýma
alýp gitsin canýmý kimsesizler mezarlýðýna


Sosyal Medyada Paylaşın: