KARA BEKLANIM (AĞA)

BEKLANIM (AÐA )

Artýk yoksunki yiðidim.
Ben kime oðlum diyeceðim.
Aða artýk beni aramayacak.
Oðlumdun,kardeþimdin arkadaþýmdýn,babamdýn,her þeyimdin.

Sensiz günler nasýl geçecek, ben sensizliðe nasýl dayuanýrým yiðidim.
Bu ömür nasýl bitecek.
Arkam da karlý daðlar gibiydin.
O daðlar yýkýldý , ben altýnda kaldým.
Ben bu acýya nasýl dayanacaðým.
Her gün kor ateþ gibi yanarým.
Evlat acýsýný anlatýrlardý ,üzülürdüm ama bu kadar yaktýðýný bilmezdim.

Kolum kanadým kýrýk ,bir yaným eksik
Hiçbir þey eskisi gibi deðil.
Her þey seninle güzelmiþ,hayat ve yaþam.
Ayakta durmaya çalýþan bir ruh gibiyiz ,mutluluk ve gülmeyi unuttuk.

Biz seninle böylemi konuþmuþtuk.
Hani çocuklarýný biz büyütecektik, bize býrakacaktýn.
Seni niþanlýnla beraber ,doðduðum köyüme götürecektim.
Sana yaylalarý gezdirip çocukluðumu anlatacaktým.

Vay anasýný yavrumu kaybedeceðim hiç aklýma gelmezdi.
Bana bir þey olursa ,yiðidim , aileme bakar derdim.
Hep sana derdim; sen kara ,niþanlýn Aslý kara,çocuklarýnýz Zenci gibi olur derdik.
Duygu,muzdan öðretip para istetecektin,hala hala diye..!

Üçgün üç gece düðün yapacaktým.
Davullar dövdürecektim.
Sana süpriz yapýp Asenayý getirecektim.
Hem bizi onurlandýracak ,hemde nikah þahidin olacaktý.
Bütün hayallerim ,hepsi yarým kaldý.

Akþam iþten eve gelince 5,6 yaþlarýndaydýn.
Evin dýþ kapýsýndan baþlardýk; eski Türk filimlerindeki gibi ben sana Beko sen baba ,bunu defalarca yapardýk.
Nasýl da koþardýn kollarýma ,akþamý zor ederdim,seni özlerdim.
Beraber ,arkadaþ gibi,iþe çoðu zaman beraber giderdik.

Sonra büyüdün;ben sana aða sen bana Çömleçi derdin.
Gözlerin de hep sevgi vardý,nasýl da masum ve temiz bakardýn.
Çünkü için de hiç hainlik ve kötülük yoktu.
Sen kimseyi kýrmazdýn yok demeyi bilmezdin.

Senssiz Ankara bana zindan geilr.
Her tarafta beraber hatýralarýmýz var ,sen varsýn.
Bu gün eski mahalleye gittim,kimseyi göremedim.
Bahçedeki bankýn üstüne oturdum,eskisi gibi.Çok bekledim iþten geliþ
saatini de gelmedin.

Nasýl da karþýdan gözün de gözlüklerin ,aþardýn.
Allahým yavruma nazar deðmesin derdim.
Yoksa nazarmý deðdi kimler sebep oldu yiðidim.
Bahçeden yukarý doðru baktým,gözlerim hep seni aradý.

Yoktun yiðid oðlum ,caným kara Beklaným.
Bahçede o zamandan sadece derisi dökülen ,kýrmýzý koltuk kalmýþ.
Ona bile hasret kalmýþým ,ama senin hasretin çok baþka .

Gurbette deðilsinki gününü saysam.
Hasta deðilsinki , iyilleþmeni umut etsem.
Ateþ düþtüðü yeri yakarmýþ, hiçbir þey teselli etmez.
Herkes kendi yolun da halimizi ,kimse bilmez.

Diyar diyar aþsam gitsem.
Baþýmý taþlara vursam.
Bilmem yolumu þaþýrdým ne yapsam.
Daðlarý aþasým gelir .
Yollara düþesim gelir.

Kadere bak; kara Beklan,ým yaþam sahnesin de bu oyundamý vardý.
Senden zanansýz ayrýlmak ve hergün hasretinle yanmak.
Eskiden aðlardýk,þimdi gün geçtikçe kor ateþ içimizi yakar.
Senin acýný dindirecek hiçbir ilaç yok.

Hakkari daðlarýn da bir kýrlangýç öterdi.
Atmacalarmý yedi acep sesi neden kesildi.
Anasý bacýsý .babasý ona doymadý.
Daha yaþý otuz ,muradýný almadý, genç bir fidandý.
Etme felek etme bu baþýmz,a gelen nasýl bir felaketti.

Allah bir gün önce düþürmedi.
Akþam konuþtuk ,sabah sanki bir deprem oldu ,yavrum yok oldu.
Dertlerini söylemedin, seni anlayamadýk.
Bize yaradanýn bir hedisiymiþin kýymetini bilemedik.
Keþke yerine ben ölsem de ,sen yaþasaydýn.

31 mayýs 2018 saat 23.50 Altýndað /ANKARA
Hüseyin YAVUZKAN
Sosyal Medyada Paylaşın: