Leylalý sevdalý hummalý bir gündü. Gönlümdeki çöller biraz olsun güldü. Öyle þendim ki o gün gönlüm Leyla’ya sürgündü. Hasret bize hicran Mecnun’a düðündü.
Hazzýn bahçelerinde Leyla’yla bütün gün dolandýk da. Ne haz aldýðýmýzý bilemez kimse ondan baþka. Bu haz içinde veda edilir sanmayýn aþka.
Gelir mi bir daha bilmem Leylalý günler. Olsa da dünya durdukça anlý þanlý düðünler.
Yâr gönlümden çýkamaz istese de taþra. Aþk sarhoþu dil söyler birkaç beyit birkaç mýsra.
Gönül ister ki bundan böyle yaratandan, Ne yaðmur dinsin gönül daðýnda ne boran. Þekvam yoktur olsam da yâre yalvaran. Ýstesem de çýkamam bu þehr-i Ankara’dan. Geçsem de serden, kurtuluþ yok gönüldeki yaradan. Asýl Leyla çaðýrmakta bizi maveradan. Ankara,24.05.2008
Sosyal Medyada Paylaşın:
zakir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.