Zeybeğin Uykusu
Zeybeðim, zeybeðim, ne oldu sana?
Allah deyip, þöyle bir doðrulsana!”(Necip Fazýl)
…27 Mayýs Darbesinin Baþ Maðduruna Rahmetle…
Yok farz edildi millet, kuþatýldý vicdanlar
Cellâda gülümsedi daraðacýnda canlar…
Dört duvar arasýnda aynadan yansýr hüzün
Can mülküne dadandý haramiler gündüzün
Nefret kýlýç kuþandý, mantýk savuþtu gitti
Zeybek; Yaradan’ýna, Hakk’a kavuþtu gitti
Güneþ battý ufuktan, akýl çekildi dara
Akýp gitse de zaman iyileþmez bu yara
Ateþ denizlerine mumdan gemiler düþtü
Güneþ çekildi gökten, gün geceye dönüþtü
Zalim gelmez insafa, dile gelse de urgan
Sonsuzluk yolcusuna iman en sýcak yorgan
Sancý sancý üstüne, bu ne çetin imtihan
Göðüs kafesinizde paslý hançerdir vicdan
Millet kan yaþ dökerken insaf fakiri güldü
Zeybeðin aziz naþý yüreklere gömüldü
Hayat daðýn zirvesi, ölüm bir derin kuyu
Teslimiyetle yendi içindeki korkuyu
Ýniþ yokuþ demedi gönlümün yýlký atý
Geçti nurdan kanatla bir kuþ gibi sýratý
Gök kubbenin altýnda býraktý hoþ bir seda
Bu ne acý bir ölüm, bu ne hazin bir veda
Nerde bir urgan görsek kahroluruz, yanarýz
Ege’nin efesini, zeybeðini anarýz…
Rabbim bir kez dilese yokuþa akar sular
Vicdansýzýn üstüne geri teper pusular
Milletin sevgilisi, yiðit, cengâver ölü…
Gönül bahçelerinin solmayan gonca gülü
Zalimler bilmeli ki payidar olmaz zulüm
Hakk davasý uðrunda bize düðündür ölüm…
M. NÝHAT MALKOÇ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.