tuvalimde renk yok resim var

ruhum ölümü yok sayar sen gülerken
nispetini bende yoklar her keder
dengi var mý çiçeklerin rengi varken

siyaha özenip karanlýklarý
cümlelerimde boðduðumdan
güz gibi sarýldým topraðýma, üþüdüm
güneþi hasým belledim ,kar yaðarken doðduðumdan
ve ateþi terbiye ettim parmaklarýmda

küstah sabahlarý biriktirirken penceremde
ecel terleri döken göçmenlerin
çýðlýk seslerinden þarkýlar besteledim
kýyamet kopacaktý ben bu þarkýlarý çalarken

hüzün temsili odalara sýkýþmýþ bir bedeni
idam sehpalarýnda büyüttüm ölüm korkusuyla
bir kez ölseydim eðer, belki daha çok yaþardým

suali toprak kapatýnca görürsün
aklýný doðunca kaybeder
unutunca gözlerin yeter görmek için
oysa gördüklerin yetmez yaþamaya
sordukça kafanda muallimini öldürür fikirlerin
ve sen
bir rüya kadar gerçeksin
uyanmasýnda yatar ölümün, sahibinin




Sosyal Medyada Paylaşın: