Daha tohumdu topraðýn altýnda. Tek gayesiydi kabuðunu kýrýp, Iþýðýna kavuþmak. Güneþ’i çýkarmýþtý nihayet onu karanlýktan. Hayata nasýl tutunabilirdi O, öðretmiþti. O’nun sayesinde filizlenmis, tomurcuklar vermiþti. Güneþ kendini gösterip kaybolana kadar yapraklarýyla takipteydi hep. Sabahýn ýþýklarýna kavuþma arzusuyla uyurdu her gece. Güneþ’e kavuþamazdi bunu biliyordu. Mesafenin ne önemi vardý onun için. Güneþinin ýþýðýyla, sýcaklýðýyla tomurcuklar, çiçekler vermemiþ miydi zaten. Tek korkusu ýþýksýz kalmaktý. Bir Çiçek, Güneþ ýþýklarý olmadan ne kadar dayanabilirdi? Bir Çiçek, Güneþ’den baþka ne bekleyebilirdi? Aslý Candemir.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Anastasia Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.