ÖĞREN ÇOCUĞUM (6)
Öyle büyüktü ki tutumda, sözde
Hep doðrudan yana durdu çocuðum
Özenle bakýnca gören her gözde
Cümle gönüllere girdi çocuðum
Yurdun her yanýnda emek dökerek
Bedbin yüreklere umut ekerek
Harabe topraða güller dikerek
Cennete çevirdi yurdu çocuðum
O yokken yýpranan talihi döndü
Muzaffer olmaya özlemi dindi
O’ nunla bir büyük þöhret edindi
Peygamber ocaðý ordu çocuðum
En hakiki mürþit ilimdir dedi
Tereddütte evla, bilimdir dedi
Vicdan, irfaný hür, âlimdir dedi
Medeniyet oldu derdi çocuðum
Ülke düþmüþ iken sonsuz zillete
Baþöðretmen oldu aziz millete
Büyük savaþ verdi kara illete
Cehaleti yere serdi çocuðum
Yüce bir tavrý var sýðmaz hayale
Asýrlar geçse de destandýr dile
Topraðýnda ölen düþmaný bile
Baba þefkatiyle sardý çocuðum (*)
Kime nasip olmuþ böyle bir isim
Tutum, davranýþý öylesi cesim
Silinmez zihinden çizdiði resim
Bunu yedi düvel gördü çocuðum
Derlerse inanma, inancý çorak
Her kim söylüyorsa imandan ýrak
Son nefeste bile selamlayarak
Hak’kýn huzuruna vardý çocuðum
Mutlak muradýna erdi çocuðum
Mürþit.....:Doðru yolu gösteren
Evla........:Daha iyi, uygun, üstün
Zillet.......:Hor görülme
Ýllet.........:Hastalýk
Cesim.....:Büyük, kocaman, ulu
(*) Gazi MUSTAFA KEMAL ATATÜRK’ün, Kurtuluþ Savaþýnda Türk Topraklarýnda (Gelibolu’da)
can veren düþman askerlerinin annelerine hitabýndan
24.05.2018
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.