Annem , hep camýn buðusuna yazardý incindiði ne varsa ve sessizce aðlardý geceler boyunca .. Bundandý belki inanýrdým duvarlarýnda bir dili olduðuna ve inanýrdým taþlarýn da insanlar gibi sonradan katýlaþtýðýna.. Ve neden sonra Tanrýnýn ellerinde ki merhametin azlýðýna inandým bu hayatta bir de kaderin deðil , kadersizliðin payým olduðuna ..!
Alýþtým hayatýn adýma sunduðu can kýrýklarýný onarmaya ve çocuk gözlerime düþen sonbaharlara ..
Oysa ben çocukken ayrýlýðý hep oyun sanýrdým aslýnda ayrýlýk en büyük acýymýþ insana anladým ve camýn buðusuna yazý yazmanýn o dayanýlmaz sancýsýný ..
sonra oturdum duvarlarýn neden böylesine sessiz olduklarýný anlamaya çalýþtým ve taþlarýn da bir kalbi olduðuna inanmaya baþladým ve ben çocukluðumdan beri birtek ölümün gerçekliðine inandým ve bir de babamýn giderken ardýnda býraktýðý gölgesine
9 mayýs 2018
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mevsimsizşiir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.