Hüseynî Hüzünler

-Kerbela’nýn Yiðitlerine Rahmetle-

Güneþin gözyaþýyla sular kana boyandý
Hüseynî hüzünlerle yürek dâra dayandý

Daðýttý fýrtýnalar, soldu bahçemde güller
Kesildi ses tellerim sustu, lâl oldu diller

Ruh ayrýldý bedenden göklere kanatlandý
Köz düþtü can evine, yandý yürekler yandý

Bebeler Kerbela’da hem aç kaldý, hem susuz
Bir avuç kahramanla direndiler uykusuz

Civanlarýn al kaný dökülünce topraða
Kanla destan yazýldý asýk suratlý çaða

Temiz bedenlerinde onca mýzrak yarasý
Kuru çölü inletti mazlumlarýn nârâsý

Yiðitlerin ardýndan bulut aðlar, gök aðlar
Kerbela’da acýlar yüreðimizi daðlar

Kýlýç þakýrtýsýyla kesilince soluklar
Ruhlar kuþ olup uçtu aydýnlandý doruklar

Asrýn mücahitleri kan yaþ döktü çöllere
Ölüm sessizliðinde hüzün çöktü çöllere

Mübarek tenlerine deðdi saba yelleri
Komþu oldu Resul’e ehl-i beytin gülleri

Kerbela denilince kanlý yaþlar dökeriz
Nurdan abidelerin hasretini çekeriz

Hoyrat eller kopardý bedenden canýmýzý
Düþümüze mihman ol gider hicranýmýzý

Kerbela çöllerinde dünden kalan hüzün var
Ey Resul’ün göz nuru aydan arý yüzün var!...

Seni candan anmayan yürekler viranedir
Sevdana meftun kalbim, þu gönlüm divanedir

Yâdýma düþse gölgen yüreðim giryan olur
Durmaz gözümün yaþý, akar akar kan olur

M. NÝHAT MALKOÇ

Sosyal Medyada Paylaşın: