Ýnsan bu ihtiyacý daðýlmýþ tüm dünyaya, Küçücük bahçesinde; özlem duyar cennete. Nasibe göz kýrparak, dalar gider hülyaya, Gönül aþký bulunca; aldýrmýyor mihnete.
Ten’dir maddi binasý, kalbin yönü manadýr, Beslenmesi gerekir, her damla meþk canadýr. Mide gýda ister de; iman kalpten yanadýr, Miski Ceylanda bulan, sýðdýrmaz ki nispete.
Ýnsanoðlu çabalar, açar gider arayý, Saðlýðýný kaybeder! Sonra döker parayý. Ýþte o an göz görmez, ne köþkü ne sarayý, Gün gelir de yaþlanýr! Ah eder o servete.
Rabbim Ýhsan edici, aciz insan iþleyen, Sayýsýz nimetlerle, kâinatý süsleyen. Kara taþýn içinde karýncayý besleyen Zenginliktir kanaat, yüz çevir muhannete.
Sýrtýndaki aðýr yük daðlarýn almadýðý, Gizli hiçbir yönü yok; Rabbimin bilmediði. Kâinatý çözmede yoz kalýr dalmadýðý. Dua arþa yükselir; boyun eðer heybete.
Ýnsan bedende acý, ruhunda elem duyar, Baht yeline kapýlýr âlem rengine uyar, Yedisinde ne ise; yetmiþinde o miyar. Düþe kalka yürür de; aldýrmaz ki töhmete.
Mehmet Demirel 07.05.2018 Sosyal Medyada Paylaşın:
m.demirel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.