"ne acý bir gerçek.ölünce bir aþký nasýl savunacaðýný bilememek"
eski bir þarkýya tutunup en gizlisince duvarda nem tutan resmine dalýyorum ne bileyim oluyor ara ara böylesine göðsümde sürünen bir çýlgýn sýzý hançer gibi kanatýyor hatýramýzý zamanda geçiyor bir þekilde öyle böyle yaþýyor insan da her þey bir þeylerden eksiliyor velhasýl yarýþýyoruz iþte sanýrým ki tesadüfüne
saçlarým diyordum bana býraktýðýn en masum yaným mýydý sahi elbet ki biliyorduum tevafuk eseridir ki u/mutlanýyorum çocukluðumdan kalmýþ bu son hatýrada sayýlý aklar inince perçemime önce gözaydýnlýðý veriyorum kendime sonrasý gülümsüyorum duvardaki sana o çocuðu da kaybediyorum galiba þarkýnýn en acý notasýyla
galibasýna diyorum aðlamaktan kurudu düþler gibiyim belli ki hiç deðiþmemiþ huyun yine yeniden zýtlaþýyorsun bildiðin kurduðum hayallerde yaðmurlaþtýkça inatçý gözlerin vardýðým kuraklýktan hep sana dönüyorum ve o gözlerine baktýkça devleþiyor ellerim güneþi kýrýþmýþ aptal kýþ gibiyim
bir mevsimi yüklen gel sevdiðim gökyüzüne savruldukça uçuþsun kalbim iþte aniden böyle ve süresiz küllen kuþlar gibi göçleþsin adýn/adým yeniden galibasýna diyorum galiba ben ölümle koyun koyuna dolaþýyorum sus iþte Allahýný seversen ne bileyim
sahiden ve velhasýl kelam dokundukça sesine en içten görüyorum betermiþ ayrýlýk ölümden nasýl bir ölümsüzlüksün bilsen
my Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehtap Yıldız Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.