BEŞİKDÜZÜNDE BİR AKŞAM VAKTİ

BEÞÝKDÜZÜNDE BÝR AKÞAM VAKTÝ
Beþikdüzü’nde eskiden akþam vakitlerinde
Güneþin batýþýný seyretmek ne güzeldi,
Ne güzeldi oturup
Süt mavisi denizin dalgalarýna bakarak
Þarký söylemek,
Bir birine sarýlmýþ yeþil yosunlarýn arasýnda
Yengeçlerin ebe oyunlarý seyretmek ne güzeldi…


Fakat hayret!
Bir el,
Beþik Daðý’nýn boynuna prangalarýný vurmuþ çekiyor,
Beton ve taþ yýðýnlarýna doðru.

Eskiden okullar vardý,
Ýlim, irfan, ýþýk saçan..
Yemyeþil çay bahçeleri vardý,
Hoþ sohbetler yapýlan…
Þimdi ýþýklarý karartýlmýþ,
Aðaçlarýn yerini ise
Beton direkler almýþ.

Neredesin ey eski Beþikdüzü?
Bayramlarýnda horon oynadýðým
Meydanlar,
Gökkuþaðý gibi altýndan geçince
Geçemizi gündüze çeviren öðretmen okulu,
Çocuklarýmýzýn istikbal meþalesi
Neredesin!
Sabahlarý çocuklarla birlikte
Mýrýldandýðýmýz andýmýz,
Bayramlarda tempo tutuðumuz bando takýmýmýz,
Neredesin ?
Neredesin? Ey yirmi üç nisan,
Neredesin? On dokuz mayýs
Kýymetin bilmediðimiz Cumhuriyet bayramý, neredesiniz?

Bu akþam,
Gökyüzünün rengi neden soluk?
Deniz niçin küskün?
Yanýmdan geçen bu adamýn boynu neden bükük?
Yoksa hepsi yalanda ben mi delirdim!...
Yusuf Yýlmaz


















Sosyal Medyada Paylaşın: