Zamaný gelir diye, biriktirdim samaný. Sakladýðým samanýn, zamaný hiç gelmedi. Ateþe verdim onu, göðü sardý dumaný. Gübre bile olmadý, toprak tava gelmedi.
Unutma ki ey fani, sen sadece bir kulsun. Elinde varsa sarf et; hayýr, hasenat olsun. Yaptýðýn iyilikler gidip yerini bulsun. Kime yardým ettin de; kýymetini bilmedi?
Hak’ka tabi olmayan, dünyanýn kölesidir. Dara düþme korkusu, þeytanýn fitnesidir. Hayra engel çýkaran, nefsin bir hilesidir. Ýhtikar yapanlarýn, yüzü bir gün gülmedi.
Hayra giden yollarda, sade bir kul olayým. Ne kibre kapýlayým, ne de zelil olayým. Kuruyan çiçek için, ona sebil olayým. Bir caný yaþatanlar, ebediyen ölmedi.
Hayýrda yarýþanlar, birbirine destektir. Yardýma koþma hissi, kalpten gelen istektir. Ýþte Hazreti Ömer; bu konuda örnektir. Bütün malýný verdi, ikiye de bölmedi.
Sabri Koca
*ihtikar: þiddetli ihtiyaç olduðu bir zamanda gýda maddesini satýn alýp, kýymeti daha fazla artsýn diye onu saklamak. Karaborsacýlýk. *zelil olmak: aþaðýlanmak, horlanmak. *sebil: hayýr niyetiyle içme suyu daðýtýlan taþ yapý.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sabri Koca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.