Günlerdir sükuttasýn, bir sesini duyayým. Ne olursun dilinden bana dualar düþür. Sýcacýk yataðýmda huzurla uyuyayým. Siyah cama yansýyan, mavi þualar üþür.
Yolcular ayak çekti, ýpýssýz kaldý hanlar. Duvarlarda buz tutmuþ o eski heyecanlar. Kimsesizin halinden yuvasýz kuþlar anlar. Zirveleri bekleyen dertli hümalar üþür.
Sarf edilen sözlerde hakir görme vurgusu. Ýncinmiþ gönüllerde ezilmiþlik duygusu. Sýcacýk bir yuvadan atýlmanýn korkusu. Ayazlardan kavrulmuþ yanýk simalar üþür.
Gariplik ne acý þey, sesini duyan olmaz. Ömürden giden günün yeri bir daha dolmaz. Gözyaþýyla sulanan hüzün çiçeði solmaz. Rahmete hasret kalan sonsuz semalar üþür
Sabri Koca
*þua :ýþýk *hüma: efsanevi bir kuþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sabri Koca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.