Kendisini arayan insan denen biriyim,
Her aczinden habersiz, zavallý bir diriyim.
Ben kendimin dýþýnda, herþeyin içindeyim
Uzuv uzuv, hücre hücre
Merkez merkez, çevre çevre...
Akýl veren verene, þaþkýnlýk içindeyim
Ýçim içimi yiyor. Ben neyim, neredeyim?
Nasýl, nedeni geçtim, cevapsýz niçindeyim.
Her þey bir yana;
Kulaðýmda fýsýltý tekrarlar hece hece
Kâinatýn içinde, insan en zor bilmece.
Gözlerim:
’Ýþte senin vücudun, suratýn, kulaklarýn.
Ýþte senin saçlarýn, ellerin, ayaklarýn.
Ýnsan,
Gördüðümdür.’ Diyor.
Her þey bir yana;
Kulaðýmda fýsýltý tekrarlar hece hece
Kâinatýn içinde, insan en zor bilmece.
Aklým:
’Usanmadan dilinde,
Tesbih gibi çektiðin,
Ben ben ben
Biraz et, biraz kemik,
Az biraz da kandýr.
Ýnsan,
Erdiðimdir.’ Diyor.
Her þey bir yana;
Kulaðýmda fýsýltý tekrarlar hece hece
Kâinatýn içinde, insan en zor bilmece.
Gözümün gördüðüne, aklýmýn erdiðine,
Ýþte ben buyum, desem,
Bedenin efendisi ruhum, itiraz eder.
Sonra,
Sorular gelir peþpeþe.
’Gözler, nereye kadar görür? ’
’Akýl, nereye kadar erer? ’
’Senin aslýn madde mi? ’
’Ruh diye bir þey yok mu? ’
’Gördüklerin deðilsen, gerçek sen neredesin? ’
Nasýl, neden, niçinler uzar da uzar gider.
Yýldýrým çarpmýþa dönerim.
Yüreðim balyoz olur, döver gögsümü döver.
Her þey bir yana;
Kulaðýmda fýsýltý tekrarlar hece hece
Kâinatýn içinde, insan en zor bilmece.
Gözlerime, aklýma bir býraksam kendimi,
Kaybolurum,
Kendi denizlerimde, pusulasýz gemi gibi.
Bastýðým toprak kayar,
Baktýðým gök sallanýr,
Tutunmak isteðim,
Dallar kurur, kýrýlýr.
Vicdanýmýn hür sesi, hep ikaz eder beni:
Ýyilikte melekleri, kötülükte þeytaný,
Geride býrakan insan, önce kendini taný.
Her þey bir yana;
Kulaðýmda fýsýltý tekrarlar hece hece
Kâinatýn içinde, insan en zor bilmece.
Dünyaya geldiðim ilk günden beri,
Býkýp, usanmadan hep aradýðým
Varlýðýmýn cevheri.
Var olmak, istemektir,
Var olmak, sevmektir,
Ýstiyorum, seviyorum,
Ben varým, biliyorum.
Bilebildiðim kadar,
Ne ruhsuz bir bedenim, ne bedensiz bir ruhum,
Madde, mânâ sentezi inþa olmuþ bir kulum.
Her þey bir yana;
Kulaðýmda fýsýltý tekrarlar hece hece
Kâinatýn içinde, insan en zor bilmece.
Daha çok var, çözülecek muamma,
Bildiðim, denizde damla,
Ben, bana meçhulum
Her þey bir yana;
Kulaðýmda fýsýltý tekrarlar hece hece
Kâinatýn içinde, insan en zor bilmece.
Özcan Ýþler
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.