Baþým beladan çýkmaz, yine ne suç iþledim. Düþünce suçlusuyum! Aklým bana yar deðil. Birkaç sene içinde davalarý beþledim. Eðer böyle giderse, rekor kýrmam zor deðil.
Mahkeme kapýlarý deðil bana yabancý. Nezarete düþünce, girer beynime sancý. Kanun benden davacý, ben aklýmdan davacý. Düþünce suçlusuyum! Bu da bana ar deðil.
Yaratan “düþün” diyor, kullarý istemiyor. Suçu isnat ediyor, sebebini demiyor. Davayý tehir edip, ceza bile vermiyor. Düþünceyi suç saymak, adalete kâr deðil.
Akýl vermiþse Allah, kulu buna ne etsin. Ýnsan, koyun deðil ki, sürdüðün yere gitsin. Huzur böyle saðlanmaz, bu iftiralar bitsin. Evren öyle geniþ ki; kafa kadar dar deðil.
Sabri Koca
(Özel bir duruma münhasýr olmayýp, düþünceyi suç sayan görüþlere karþý duruþu ifade etmektedir.)
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sabri Koca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.