Elvedaydý sonbahar. Güz vaktinde hazan rüzgarlarý, Deniz kokularý sarar dört bir yaný. Saçlarýn savrulurdu inceden tenine. Artýk dokunmayacaktý yüreðim yüreðine.
Sessiz bir haykýrýþ bu,içten içe. Dökülür gözyaþý,dudaklar son sözlerini, Gözler ise son vedalarýný ederken. Yürek mi? O çoktan yanýp kül oldu bile, Sen bir elveda diyemeden.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayşenur COŞKUN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.