Yük..

Birþeylerin yükünü taþýmakla hükümlüyüz. Kimimiz az, kimimiz biraz daha fazla..
Üst katta ký Neriman teyzeye , sokak lambasýnýn yanmayýþý yük olmuþ.
Kediye, kasabýn atmadýðý ciðer parçasý.
Çiftçiye yaðmayan yaðmur..
Lisede montunun son moda olmayýþý Serap’a yük olurken, bir senesinin yanmasý yük olmuþ kapalý kapýnýn önünde oturan Ahmet’e..
Sevdiðine söylediði yalan yükken Ayten’e, 4 yýllýk evli Nuran’ýn çocuðu olmayýþý yüke dönüþmüþ..
Ayýn sonunu çýkaramayan Rifat amca elindeki 50 lira aðýr yükken, Handan hanýma týrnaðýnýn kýrýlmasý yüke dönüþür.
Kimi çocuklar babasýz büyümenin yüküyle cebelleþirken, babalar çocuklarýný bir kurþuna kurban verme yükünü taþýr..
kimisi anlatýp anlaþýlmama yüküne mahkum ken , kimisi de konuþamadýðý için yüklüdür..
Veli maçta Ferdi’nin hýzlý koþmayýþýný kendine yük ederken , yan sokaktaki Murat tekerlekli sandalyenin yükünü taþýr.. Hepimizin yükü var.

Ve her birimiz farklý taþýr bu yükü..
Birimiz vicdanýna doldururken,bir diðerimiz omuzuna dizer.
Sen beyin hücrelerine bastýrýrken, ben kalbime dökerim.. ve kimse anlamaz kimin, hangi yükü,nasýl taþýdýðýný..

Zin Viyan
Sosyal Medyada Paylaşın: