O GÜN, BU GÜNDÜ

tenha sözler yetmemeliydi bize
yüzölçümüne aldandýðýmýz, bu küçük þehirde
kimbilir, çok dost kaybetmenin
deli cesaretiydi belki de.

en fazla sesi, neden yalnýzca biz çýkarýyoruz dediðinde
koridorun sessizliðindeki sergeþliði hatýrlýyormusun ?
ilk defa o gün görmüþtüm, cemalin çocuksu gülüþlerini
ne çok þey varmýþ içindeki sessizlikte.

gülümse,demiþtin sen de, yalnýzca gülümse.

ulan bu kapýlar açýlýr, þimdi dolar elleri kelepçeli
bir yýðýn zibidi içeri, demeye kalmadan
cemalin beline düþmüþtü siyah copun, mor izleri,
gülümseyememiþti.

öyle caným yanmýþtý ki,kolumdan bile habersizdim
kýrmýþ piçin biri.

yumruktan birþey olmaz diye sana izin verilmemiþti,
biz gitmiþtik kýytýrýk muaynaneye.

``ufukta seni arayacaktým,
bulutlardan seni soracaktým, tam o ara da tutuklandým`` diye,
ayaküstü deðiþtirmiþti panoya yazacaðý þiir’i
cemal iþte, inadýna sesli yazýyor
fitil ediyordu
þapkanýn gölgesinden bakan zibidiyi.

ilk o girmiþti muayneye
ben seslenmiþtim
dikkat et, gizli bir sözleþme imzalatýr bunlar,
bir de þikayetçimisin diye sorarlar !.

hiç unutmam o gün
anama yediðim küfüre savurduðum tekmeyi,
o gün, bu gündü
tuncay,
sen de anýmsýyormusun bizi ?.








Sosyal Medyada Paylaşın: