Kara bulutlarýn arkasýnda kalan güneþ gibi Bir görünüp bir kayboluyorsun can babam Her daðýn bir dumaný bir boraný olurmuþ Bilmem ki bunu baþkalarýna nasýl anlatsam?
Baba, hastane köþelerinde son baharýnda O, güneþin son kýzýllýðýna son kez bakýyor. Yürek ise kapkara bulutlarýn arkasýnda Onda, orada yýldýrýmlar þimþekler çakýyor!
Paramparça oldu yüreðimin mavilikleri Sanki, yaþarken ölüyorum caným babam gibi. Bir þeyler çekiyor beni bulutlardan ileri… Sonsuzluk… Bu olmalý kara delik dedikleri.
Acýlar harmanlanmýþ yüreðin ta ortasýnda. Kara gün bugün sende, yarýn sýra baþkasýnda. Sanki nöbetler bitecek mi sandýn be Mustafa? Vaktini bekler, kara bulutlarýn arkasýnda!
06.04.2016 // 13.04.2018 MUSTAFA YÜKSEL
Sosyal Medyada Paylaşın:
şair07 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.