Ey Gece

çünkü yürek menzilim de siz vardýnýz bayým
sizi terk etmeye kýyamadým
ne zamandýr uðramadým mavi gülüþüne
ne zamandýr sakallarýnýn arasýna sýðýnmadým
ne zamandýr bir çocuðun gözlerinde uyumadým
sen adresi yüreðim olan
en uzak liman’sýn þimdi bayým
senden sonra kanadý kýrýk bir þiire
yüreðimi katýp gökyüzüne saldým

hiçbir yüreði çiðnemeden yürüdüm zifir geceleri
cemre düþmüþ bir sokaktan geçiyor ömrüm
ve mavi bir balon gökyüzünde kayboluyor
bir çocuk elinde uçurtmasý koþuyor
bir kadýn yalnýzlýðýna sus diye baðýrýyor
ve kir pas içinde bir hayat gözlerime bakýyor
it kadar korkuyorum bu yalnýzlýktan
it kadar titriyorum bu zifir gecelerden

sizin yüreðiniz çok soðuktu bayým
ben de yalnýzlýðýmý baharýn ortasýna diktim
þimdi bir yalnýzlýðý büyütmekle meþgulüm
bir çocuðu emzirir gibi göðsümden besliyorum
bazen acýlarýmý paylaþýyorum
bazen sevinçlerimi
çoðu zaman özlemlerimi
sanki sonu gelmek bilmeyen bir yolu yürüyorum
bitmek bilmeyen bir acýyý
sonu gelmeyen bir yaþamý
ne kadar zamandýr yalnýzým bilmiyorum
sanýrým bir asýr
yada yüz asýr
belkide bin

ve içimde korkunç bir gürültü var
belki bir þimþek sesi
belki bir gök gürültüsü
yada rüzgarýn uðultusu
yokluðuna daha ne kadar dayanýrým bilmiyorum
ama yalnýzlýðýmla iyi anlaþýyorum bayým
siz gittiðiniz mesafede kalsanýz da olur

sen tutsaklýðýný yaþadýðým
en karanlýk özgürlüksün
ey gece
neden beni terk etmiyorsun artýk

ibrahim dalkýlýç

12.04.2018
23.05 izmir

Sosyal Medyada Paylaşın: