Uyuyordu Gece

Uyuyordu Gece

uyuyordu gece
yýldýzlar uyuyordu
kuþlar uyuyordu
bulutlar uykusunda
çocuklar uyuyordu
elllerim uyanýk
yüzüm uyanýk
gözlerim uyanýktý
yollar susmuþtu
kitaplar susmuþtu
sehpa susmuþtu
elimde çay soðumuþ
sigara susmuþtu
uzandýðým ranza susmuþtu
gözlerimi diktiðim tavan
duvarda asýlý saat susmuþtu
rüzgar susmuþtu

deðersiz bir eþya gibi
yataðýmýn bir köþesine kývrýlmýþ gece
nefesimi soluyordu
düþlerime gelirsen eðer
gelirken saçlarýný getir diyecektim
saçlarýn susmuþtu
sesini getir diyecektim
sesin susmuþtu
ellerini getir diyecektim
ellerin susmuþtu
yüzünü getir diyecektim
yüzün susmuþtu

ama
kýrýlan umudun yerini alacak bir þiir arýyordum
üþüyen elimi tutacak bir el
kuruyan çiçekleri yeniden filizlendirecek bir toprak
sen benim susadýðým bir çöl’sün
içinde kendimi aradýðým

sonra
sokaða indim
kaldýrým taþlarýný tekmeledim
rüzgara yumruk attýk
yýldýzlarý sapanla vurdum
koþtum
yoruldum
oturdum bir sokak lambasýnýn altýna
çaresizliðin gelmiþine geçmiþine küfür ettim
sonra aðladým
aðlamak içimi rahatlattý
kývrýldým koynuma
koynum susmuþtu

içimdeki yalnýzlýðý kurþuna dizmek isterdim
ama yanlýþlýkla kendimi vururum diye
her defasýnda vazgeçiyordum
sonra çýkýp bir daðýn en yüksek tepesine
kalbim kuruyana kadar sana þiir yazmak isterdim
bulutlar susmuþtu
yüreðim yaðmur döküyordu gözlerimden
toprak kurumuþtu
damarlarýmdan topraða kan veriyordum

uyuyordu gece
eðilip kirpiklerinden öpüyordum seni
yüreðim susmuþtu

ibrahim dalkýlýç

09.04.2018
00.05 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın: