Rüzgar çýktý karþýsýna ilk önce.
Koru beni dedi.
Seni benim kadar kimse sevemez diye ekledi.
Ýyi, güzel ama ben seni sevmiyorum ki dedi rüzgar,
ve savurdu kuru bir yaprak gibi..
Irmaðý gördü az ötede ,
suya seslendi korkuyla.
Seni benim gibi kimse sevemez.
Koru beni.
Su þaþýrdý,
kimden koruyacaktý.
Hem neden ?
Ya yönünü deðiþtirirse akýntýsýnýn.
Umursamadan yoluna devam etti.
En son sýðýnak olarak insaný gördü.
Korur musun beni?
Ýnan bana seni benim kadar kimse sevemez,
bir ömür mutlu ederim seni dedi,
son bir çýrpýnýþla.
Þöyle bir baktý,
iyi ama dedi insan da,
ya ben seni sevmezsem,
yok yok,
ya sen benden baþkasýný seversen!..
Kendi aralarýnda yere göðe sýðdýramadýklarý aþký,
Ne hava, ne su,
ne de insan sahiplendi.
O gün bugündür aþk;
Yalýnayak, korkularýndan kaçan bir çocuk telaþýyla,
sýðýnacak yer arar..
Çýnar GÖLE
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.