Gümbet sahilinde gün batýyor. Güneþ kýpkýzýl ufukta. Aðýr aðýr alçalýyor. El ele yürüyoruz kumsalda. Paola’nýn yumþak eli avcumda.
Öylesine. Birden bire…. Ýki omuzumu kavrýyor. Gözleri gözlerimde… Zamaný geldi sevgilim. Dönmem lazým Floransaya.
Ne olur üç beþ gün ver bana Paola. Yüreðime yedirebilmem lazým bu ayrýlýðý. Biliyorum. Gidersen bir daha gelmeyeceksin. Fausta Lealinin bir þarkýsý çýnlýyor kulaklarýmda… Kime be Paola. Eðer gidersen düþün be sevgilim bir an. Kime.. Sen olmayýnca kime gülümseyeceðim? Kime anlatacaðým dertlerimi… Kime söyleyeceðim hayallerimi, Duygularýmý rüyalarýmý.
Eðer gidersen, Biliyorum.. Bir daha dönmeyeceksin. Hissediyorum derinden. Aramýzda her þey bitti.
Ama bil ki Paola. Seni hep kalbimde saklayacaðým. Dönmeyeceðini bilsemde. Hayatým boyunca aþkýmýzý unutmayacaðým. Belki bir gün diye, Seni hep bekleyeceðim. Attila Bozoðlu Gümbet – 2018
Sosyal Medyada Paylaşın:
attila bozoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.