Sessizce

sessizliði bir yanýttý
uzaklara gidecekti anladým.
elimde ondan kalan
ne bir kuru çiçek
ne bir fotograf.
koþuyordu onlarca kula at
güzün iyiden iyiye sararmýþtý benizi
yapacaklarýmýn hiç bitmediði
her günümden biriydi
endiþelerimin pususuna düþtüm
gece deðildi
yüzünü yeni yumuþtu gün
herþey konuþuyordu
susan bir oydu
sonra
nal sesleri
ve
zirveler yükseldi
ufuk bir adým daha ilerledi.

bu þehrin ortasýndan bir akarsu geçer
bir yarýsýnda o bir yarýsýnda ben kaldým
savrulunca esinti ile aðaçlarýn çiçekleri
avcuma düþer kar taneleri
üþür yüreðim.

bu þehrin festivallerinde
mutluculuk oyunu zorunludur
herkes oynar
masum bir yalandýr.
konfetiler düþer saçlarýma
alýp götürür sesini havai fiþekler
renkler daðýlýr
renkler silinir.
aklýma düþer adý
acýr dudaklarým
gizlenir dilim.
kýrmýzý þarap kadehlerinin
içine sýðdýrýlýr saðlýk mutluluk
kadeh çýnlamalarýna geri gelir sesi
diapozan raksýna
eþlik ederken anýlar
yorgun düþtü, duymadýlar.

bu þehirden
trenler gelip geçer
ben hergün gardayým
geriye bakmayan yolculara
el sallarým
sessizce...

Mehmet ÖZSAN
eskiþehir/mayýs 2008
Sosyal Medyada Paylaşın: