İkindi Rubaileri-7

AÞKINI NÛÞ EYLEDÝM

Merhamet göç eyledi, yüreðin taþa döndü
Yazý hayal ederken baharlar kýþa döndü
Aþkýný nûþ eyledim, hâlâ ayýk deðilim
Yalanýn tezgâhýnda hakikat düþe döndü

SENÝN KADAR YAKAMAZ

Deryayý özlemeyen ýrmak coþkun akamaz
Ne gül ne de karanfil senin gibi kokamaz
Senin kadar yakmadý ne Leyla ne de Þirin
Dünyada hiçbir ateþ senin kadar yakamaz

ÖTEKÝ YARIM

Bütünün yarýsýydým, öteki yarým oldun
Ben bir köhne kovandým, içinde arým oldun
Bir güneþ gibi doðdun karanlýk ufuklardan
Çeyrek asýrdan beri göz nurum, karým oldun

EFKÂR ÇÖKER AKÞAMA

Yolunu gözler durur, her gün çýkarým cama
Hasretin filiz verir, gönlüm gark olur gama
Zülfünün tellerinde kaybolurum her gece
Sen yanýmda deðilken efkâr çöker akþama

GÖZLERÝN ’BUYUR’ DÝYOR

Dilin ’git artýk’ derken gözlerin ’buyur’ diyor
’Gönlümün açlýðýný aþkýnla doyur’ diyor
Ýçime hapsettiðim bu imkânsýz sevdayý
Yüreðin onaylarken dudaðýn ’hayýr’ diyor

KENDÝMDEN DE VAZGEÇTÝM

Hüzün kadehlerinden hicran badesi içtim
Söndü umut çeraðý, kendimden de vazgeçtim
Dudaklarýma taktým acziyet kelepçesi
Konuþtum da ne oldu, artýk susmayý seçtim

M. NÝHAT MALKOÇ

Sosyal Medyada Paylaşın: