şiirimin öznesine

insan özlem duydukça kendinde, farkýndalýk
oluþuyor, sanki yüreðinin yaðý eriyor.
gönlün güzelliði kendini yeniliyor
onun varlýðýyla özlem,
katlanarak artýyor
ama biliyorum ki; sevda ve sevilme duygusu
kalbe odaklanma,
ve hissiyatýn derinleþmesi,
ilahi lütfün bir ikramýdýr.
her kalp bu güzelliðe keþfe memur olamýyor, iþte
derin mevzu efendim, kýsaca
keþke anlayabilseydim þefkatin lisanýný
gözlerindeki hüznü ve dahi endiþeyi!
baðýþla anlayamadým..ya da anlamak istemedim,
aðýr bastý duygularým, frenleyemedim.
üzdüm seni biliyorum acýný anlayamadým,
beni baðýþla… bende hýrpalandým, ezildim/ezdin bazen
dokundurduðun sözlerin altýnda ezildim.
hatta duygularým bile hiçlendi ara sýra, bu yüzden
içim de gittikçe iyice içlendi, hislendi, elektriklendi
bazý zaman oldu tanýyamadým kendimi,
ama o duygular ve ortak sevgi baðý var ya,
gözüm hep baktý sana, kýzsa da, sinirlense de
seni aradý, söyledi söylendi. duygulandý aðlamaklý
derdini söyledi mýrýldanarak uçan kuþlara,
ne olacak diyordu? ne olacaktý bu halin sonu?
üzgün bakýþlarla uzaklara dalarak, yönelip ufuk çizgisine
beklemek diyordu sabýrla, sabýr ya sabýr…
inanýyordu Rabbine ve serinlik veriyordu yüreðine,
dua et diyordu kendine, dua kaderi deðiþtirir.
ümit yaþamanýn temelidir, hayata baðlanýþýn köprüsü
garipti hisleri kendince, ah garip hislerim, düþüncelerim…
içineydi hep yolculuðu, öyle zordu ki dýþa vurmak!
ince ipince duygularý garip, hisler garip, sözler garip.
söylese de iþte öylesine... kendinde hep bir özlemin
hep bir özlemin özlemi, ve özlemi mýsralara yüklemenin
bir telaþý vardý içinde.
avunuyordu kendi dünyasýnda onlarla,
ah özlem gideren ve ölümü
bekleyen derin, sessiz ve sensiz yalnýzlýk, ölüm sessizliði gibi,
ve hala içinde sönmeyen,
biriktirdiði taptaze özgün gülüþüyle
yenilenen duygularý vardý eskimeyen, kendini her gün yenileyen
duygular ne güzeldi Rabbim.
ne güzeldi safiyane sevmek, dedi mýrýldanarak.
beklentisizdi sevdasý vefalýydý. biliyordu çünkü sevdiðinin halini, gerçeði.
kýrmadý ümidini, ne katýlýrdý ömrün hikayesine elbet ileride,
bilemezdi, ama bildiðim sabretmek ve beklemek dedi, gözleri dolu.
sevdiðinin özlem kokan
hasret çaðrýþtýran, saf temiz ve berrak
yalansýz duygular yumaðý olduðunu ve kendisine
sevgiyle inandýðýný biliyordu, biliyordu aþkla baðlandýðýný
okumuþtu aþk hakkýnda: uðrunda feda edilenler üzerinde duygu olduðunu
biliyordu ki; ne garip bir þey hakkýmýz olmayaný istemek, ama
elinde deðildi iþte, yenilmiþti kalbine, sevda yüklü yüreðine
ve yine biliyordu ki; aþkýn
kefeni gibi sakladýðý,diðer yarýsý
bedenini ve ruhunu saran
sevgi dolu hasret dolu yumaðý olduðunu ve
duygularýnýn ana dili olduðunu
arzularý vardý aþkýn ama söylenmeyip sýr gibi saklanan.
deðilse adý aþk olur muydu, olmasaydý kalpten inanan.
***
yusuferdoðan
Sosyal Medyada Paylaşın: