BU AKŞAM BAŞIM KALABALIK

Benim için saatler ondan ayrýlýnca durdu.
Kalbimin ýþýðý söndü, ruhum karardý.
Galiba aylardan ayrýlýk, günlerden yalnýzlýk...
Emin deðilim... Ondan ayrýldýktan sonra,
ne saat ne de takvim kullanmýyorum.
O günden sonra her yeni gün,
Benim için bir önceki günden daha karanlýk.
Güneþ eskisi gibi ýsýtmýyor yüreðimi,
Yüreðim soðuk, gittikçe de soðuyor insanlardan.
Yolda yürürken kimin elini tutacaðým?
Artýk kime hakkýmý helal  edeceðim?
Kiminle dertleþecek? Kiminle aðlayacak?
Kiminle güleceðim? Bu saatten sonra;
Nasýl güvenecek? Nasýl seveceðim?
Moralim bozuk, kafam da atýk,
Ellerim titriyor, gözlerim kýzarýk.
Cinler de tepeme çýktý benim,
Bu akþam baþým da çok kalabalýk.
Artýk hiçbir þeyin eskisi gibi olmayacaðýný,
Ben herkesten çok daha iyi biliyorum.
Ama bir þerefsiz kalbim var ki,
Eðer sevdiysem, ölümüne seviyorum
Sevgim boðuluyor içimde, yavaþ yavaþ ölüyor.
Ýnsanlara olan saygým, insanlara olan inancým,
insanlara olan güvenim kayboluyor.
Gün ortasýnda karanlýðý yaþayan yüreðim,
Baharýný kýþa çevirenlerden hesap soracaðý günü bekliyor.
Sosyal Medyada Paylaşın: