Adı yok..

Adýný koyamam,
Ýsmi, cismi yok kanat açtýðýmýn.
Uzandýðýmýn sere serpe önünde,
Kýrýldýðým en kuytularýmdan.
Duyup, dokunamadýðým her þey kadar soyutsun.
Ufalanmýþ bir yürekle çaldým kapýný.
Karalanmýþ defalarca en beyazýndan,
Yýpranmýþ; yazýlýp, çizilip silinmekten.
Adýný koyamam susan haykýrýþlarýn,
Sessiz baðýrýþlarýn.
Kanat açýp uçamayýþlarýn adý yok.
Bakamadýðým gözlerin,
Göremediðim her ayrýntýn salýnýr bu serçenin kanadýnda.
Dökülür duvarlarým,
Örülü herþey sökülür ilmek ilmek.
Uzaklara bakmak gibi,
Sýcak düþler biriktirmek gibi ölürken,
Ve gitmek kadar mülteci belki.
Adý yok iþte.
Sýkýþýp kalmýþ zaman aralýklarý gibi deðil,
Kendi suyunda boðulmaya yüzmek gibi.
Bilerek...
Ve çekerek yaralý gagasýyla içine yaþamak için,
Avuçlarýnda biriken yaðmur suyunu.

Sosyal Medyada Paylaşın: