KİMSESİZ
Kalabalýklar içinden sýyrýlýp gittim sarýtopraklýk mezarlýðýna
Yaþýyordum oysa..
Biraz erken varayým ve bakayým dedim o son duraða
Bir halk yatmýþ sessizce bekliyordu mizaný
Durmuþtu o halkýn ayý güneþi ve zamaný
Aralarýnda dolaþtým, kuru otlarla çevrili yollarýnda
Kurumuþtu her þey susmuþtu canlar
Candan eser kalmamýþtý
Ve maldan ve de makamdan
Kalkýn ne yatýyorsunuz demek geldi içimden
Yapýlacak çok þeylerini býrakmýþ da geçmiþlerdi artýk dünya iþinden
Yalnýzca mezar taþlarý vardý ayakta
Sessizliðin içinde dua isteyen kitabelerden
Bir mezar taþý iliþti gözüme uzakta
Üzerinde yazýyordu kimsesiz kiþinin ruhuna
El Fatiha…
Mevtanýn bile garibi varmýþ dedim kendimce
Toraðýn altýnda ne yaþadýklarýný bilmeyen fikrimce
Gün gelir hepimizin caný dürülür
Adý silinir
Kimsesiz kiþi diyerek taþlar dikilir
Topraðýn altýndakini O’ndan baþka kim bilir
Mizana giderken isme gerek yok
Ýmanýmýz vardýr þükür, yapýlacak çok.
Kimsesiz bir kiþiyiz, hayat; geçen ok.
Ram olduk Rahmana, Allah var... gam yok.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.