SOKAKTAN GEÇEN ÇOCUK VE MUTLULUK

Dün odamýn penceresine dayanmýþ,
Geçmiþ yýlarýmý düþünüyordum.
Belki de o yýllarýmý özlüyor,
Belki de o yýllarýmý arýyordum.


Akýyordu hayalimde film þeridi gibi zaman…
Mümkün müydü zamaný durdurmam.
Dün gibi geçip gitmiþti aradan yýllar
Dünden kalan neydi ki, bugün ne var?


Bir bir yok oluyordu aþina suratlar!
Tek, tek tükeniyordu düne ait hatýralar…
Kaçýncý tanýdýktý þu sokaktan çýkan?
Aðlýyordum; buðulanmýþtý baktýðým cam.


O sýrada bir çocuk geçti koþarak sokaktan
Hem de çok mutluydu oyun oynamaktan
Sanki geçmiþteki bendim o koþan
Ýrkildim; çocukluðuma gittim o an.


Galiba çocukluðumdu en mutlu olduðum zaman,
Masallardý o vakitler oyunlarýma karýþan.
Dün masallarýma döndüm yeni baþtan,
Sokaktan geçen çocuktu bana bunu yaþatan.


Birden gözlerimin içi ýþýldadý.
Yüreðimi koskocaman bir mutluluk sardý!
Ýþte yaþamak… Yaþamaksa buydu!
Yaþamak dediðin bir anlýk mutluluktu.



2005//25.03.2018
MUSTAFA YÜKSEL

Sosyal Medyada Paylaşın: