Koþuyordu çamurlu yolun ortasýnda bir kolsuz oðlan Kollarý... Kendinden büyük hýrkasýnýn içinde saklý, Yanaklý kýrmýzý, Yaþý, olsa olsa altý. Yaklaþtý, yaklaþtý... Durdu çamurlu yolun ortasýnda kolsuz oðlan. Önümde durdu, O çipil çipil gözleriyle bana baktý Sümüðü akar gibi oldu, Hýzlý bir nefes aldý. Anacýðý yetiþti ardýndan. Yanaklarý ondan kýrmýzý, Yemenisi ýslak. Gülümsedi. Kollarýn nerde senin bakayým? Dedim, Seninkilerin yanýna gitti Dedi. Geçti çamurlu yolun ortasýndan koþarak, Giderken sað kolunu kaldýrýp bir de el etti.
Tepeme inen yaðmur, Latince isimleri afili kemik aðrýlarým, Burnumdan damlayan yaðmura sövünmelerim, Gri havada gülünmezli Uyduruk kaidelerim... Bitti.
Nihayetinde... Yürüdü çamurlu yolun ortasýndan ortasýndan Keyifle bir kolsuz kadýn. Gülümsedi gürültülü yaðmura. Daha çok çekti kollarýný kendine, Salladý saða-sola. Þevklendi kolsuz kadýn.
24 Mart 2018 USLUZEN
Sosyal Medyada Paylaşın:
SERPİL ŞEN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.