son/bahar..

yoruldun bil/iyorum.
güçlü olmaktan
ve dimdik durmaktan
hecelerinin sessizliðindeki
attýðýn her adýmýn
arkasýnda durmak
yoruyordu seni..

hangi düþün
hangi köþesinde
kabuk atmýþ bir rüya
bekliyordu seni
sýzlayan yanlarýna
yarýnlarýna
sürünmek için
merhem/merhem ki
yanýmdaymýþsýn hissi
kafi gelmiyordu
avuç içlerinin ýslaklýðýna..

arka bahçenden geçen
okul çocuklarýnýn sesleri
tam orta yerine
DÜÞtüðün kuyularýnda
aks ediyordu..

bir yerlerde yanlýþ yapmanýn
dayanýlmaz hafifliðini
ve telaþlý kýrýntýsýný yaþýyordun..

sonsuza dek
düzelmeyeceði korkusu
pusuya yatmýþtý gecelerinin
çocukça küsüyordun gecelere
kendine ve akþama.
kaðýda sonra..

karayý alýp terkine,
kaðýttan gemilerini yakarAK..
kendine yazýyor
kendine yazýlýyordun
tüm sahipsizliðinle..

(ellerim/ellerin)

derdin kýþ olsa gerek
henüz göç etmiyor
doruklarýndan üþüyorsun.
hüzünleri biriktirmeyi
seversin sen..
sýraya sok bence.
postalanmamýþ mektuplarýný
önce/sonra
kuru yapraklarýný son/baharýnýn.
gözyaþýný
deniz taþýný
sorulmamýþ sorularýný
verilmemiþ cevaplarýný
kýrýlmýþ seslerini
yaþanmamýþ paylaþýmlarýný
biriktirilmiþ zamanlarýný
ve özlemi
ve hasreti
ki sen;

hala d(üþüyorsun) ekim..

mavi ve siyah
en güzel taþýdýðým iki renk
hiç sana söylemedim.
sen sýcaðý
pek sevmezsin bilirim.
güz/ü severdin…
bu yüzden
döküldü yüzümüz
yaprak yaprak
son/baharlarýmýzda ki
yönsüz/yersiz yurtlarýmýzda
yüreðimize düþen
sevdamýzla boyardýk
her þeyi..

sen hazan gözlüm olurdun
ve yaðmur baþlardý..

ben,
seyyahý olurdum evrenin
sen,
rüzgarýn en delisi ile dalaþýrdýn
kýrarak saçlarýnýn kýrýklarýný…

gülüm/süyorum..

yüzüne yakýþan
en güzel apolet
omuzlarýndan sekip
yüzüne düþüyor
ne de güzel yakýþýyor
gözlerine tebessüm.

hýrpalamak istiyorsun
bil/iyorum..
bende takýldým köþelerine
duvarlar boyunca
odalarýn ki
kýrarak ayak bileklerimi
kalakalarak
sinip kuytularýndan içeri
bir hasreti
harareti biriktiriyoruz
her dem..

kahve içmeliyim þimdi
yutkunmak-sýzýn..



m.b.
Sosyal Medyada Paylaşın: