İstanbul değil artık hiçbir kara harf adın...

Mayýs çok erken bitti…
          Çok severim ya!
           Hep çok geç gelir.
            Ama çok çabuk geçip gider.
             Týpký varlýðýnla yokluðunun arasý
              gibi…

         Sonra bir eylül yakar içimi.
          Anýlarýndan soðuk,
           acýlarýndan buz tutmuþ…
            Kýþ girdi girecek kapýmdan.
             Gecenin is kokan elleri,
               gezinirken üstümde


          Ah, o yokluðun!
            Ah, o yasemin kokun…
              Kaç gemi geçti senden sonra …
               Þu köhne pencerenin altýndan.
                  Düdüðü çalmaz, üzgün,
                    bayraðýný açmamýþ.
                      Yedeðinde ölü balýklar.
                        Peþinde martý sesleri   
                          düðüm, düðüm.


          Ýllaki her þey çürüyecek bir gün.
            Çürür deðil mi dostlar?
              Birbirlerine sýkýca o kenetlediðim,
                O tunç kelimelerim,
                  gerdanýmdan sýyrýlan ayrýk esrik
                    cümlelerim…
                      mutlak çürürler, deðil mi
                        dostlar!


         Dilimde çürür, þiirimde çürür
           Týpký benim yüreðimin çürüdüðü
             gibi.
               Biliyorum çürüdüðünü
                 Çünkü acýmýyor artýk seni
                   anlatýrken birilerine.


         Panik ataklarým yok adýnla  
           baþlayan.
             Sigaralarým sönmüyor parmak
               aralarýnda
                  Genzimde filtre yanýðý kokusu
                    hiç yok.


         Hani vardý ya!
          En son o denizi seyrettiðimiz,
           köhne pencerede,seninde çok
            sevdiðin,
             kýrmýzý kýrmýzý çiçekler açan
              hani vardý ya!
               /sardunyalarým/ en  son onlarda
                soldu…


         Kapý önünde ki Arguvanlar sustu.
          Etmeyecek artýk çýðlýklarý bir
           Ýstanbul.
            Ýstanbul deðil artýk hiçbir kara harf
             adýn…



Sosyal Medyada Paylaşın: