YENİ, YİNE, YENİDEN

Bu kaçýncý Leyla sevilip de terk eden?
Bu kaçýncý çöl aþamadýðým?
Yanan benim içten içe, haberi yok benden
Doðrudur dolup da taþamadýðým

Ýlk, tek ve son deðil bu ayrýlýk mevsimi
Artýk bu yürek kendine kul, aþka kül, aþka küs
Son ocak sönüp son ezan okunurken matemi
Tenime kadar yaþayayým ki geç olsun güz

Aksýn bütün sözlerin yüreðinden yüreðime
Yaralasýn, aðlatsýn beni geceden geceye
Yaþayacak matemimiz olsun dünden kalan
Yeter ki günün birinde gel, gerisi yalan

Zaman, aðlatýr gönlümü zaman zaman
Yüzün yakar içimi, hüzün kaplý kalbim
Bana her yer ayrýlýklar þehri, yok bir derman
Acýya talim, zaman zalim, yaþýyoruz sað salim

Rüyamda görebildim yüzünü
Hasret kalmýþýz beraber gülmeye
Takvimler unutturmuþ bize sevinci
Baþlasýn dedim hikâye; yeni, yine, yeniden
Aðlamaya devam edelim kaldýðýmýz yerden

Al dedi, git dedi götür benden bu kalbi
Bir daha gelme dedi
Yüz yüze göz göze gelmemeliydik belki
Çektiðin acýlar kalbime deðdi

Al dedi, git dedi götür benden bu kalbi
Uykumu bölme dedi
Gözyaþlarýnda erimemeliydi geceler
Yok bu öykünün dengi
Sosyal Medyada Paylaşın: