Ve Hüzne Sarıldı Yürek
Hiç çiy görmemiþ yapraklara yâren griye vurulurken aheste,
buðusuyla düeti karýþmýþtý gözlerin ay ýþýðýnda kumsala,
yosun kokulu geceyi hatýrlatmýþtý usulca genç kadýna.
Oysa o,
var sandýðý sevdanýn köklerine saran itikâlden geçmiþ,
hazla akýyordu cânýna.
Makûs kaderin zifrine meftun masmavi göðün perisiydi sanki.
Umuda çektiði perdeden sýzan ýþýltýya açtý loþtaki yüreðini.
Ayyaþýn dokunduðu sadakâtsiz geceler kucaklaþtý riyâyla.
Grileþti gökyüzü,
söndü gözlerinin feri.
Erilemeyen zirvenin çorak eteðinde yeþermeye mahkûmdu belkiler.
Ne yârdan ne cândan demiþti de aþk,
ne yâre kýyabilmiþti ne de mazlum sabiye.
Ve hüzne sýðýndý cân meþkten öte.
Çýkaradursun doðuþunu güneþin batýþýndan masum seherlerin kýzýllýðýnda,
sahte varoluþu dahi dindirememiþti mavinin çýðlýklarýný Râbb’in huzurunda.
Hasret karasý gecelerin neminde yükseldi sedalar gönülden,
bir tutam ümit kapladý griden gayrý göðün yüksünen rengini.
Maviydi o,
fütûrsuzca sývandýðý riyâyý câna necefli sunan.
Avaz avaz boþandý saðanaklar âlemin en mahzun lekesine.
Uzanýrken hýçkýrýþýna topraðýn hepten gri gökkuþaðý,
ayyaþýn koynundaydý aþk hayâsýzca.
Ve içre akan sesi aðlar kemanýn, bilse vuslat bâki rüyâda.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.