BAĞIRIYORDU ZAMAN

BAÐIRIYORDU ZAMAN

Ücra bir kentin ortasýnda,
Yalnýz ve garip,
Ceremesini çekerken hayatýn.
Bir gariplik çökerdi, düþüncelerimize;



Pencere önü sefasý yaparken, her gün,
Düþünceler kaplamýþtý, benlikleri,
Hala arþa ulaþmamýþtý dualar.
Yine umut kesikleri vardý hayatýn...


Her geçen gün çoðalarak gelen,
Kalp kýrýklýklarý vardý iþte;
Dönüþü olmayan yollar vardý;
Hayatta...


Ücra bir kentin bir kenarýnda,
Vakitsiz zamanlar vardý.
Düþünceler ise
Zamana kalmýþtý.


Bir kuzgun sanki naralar atýyordu.
Yol ortasýnda;
Ýçi ürperiyordu insanýn,
Kuzgunlar o naralara koþarken!!!


Diz boyu kar!
Hava soðuk!
Buz kütleleri sarkýtlarýndan sarkýyordu.
Hayatýn...


Her evin damý buz!
Hayat burada donmuþ!
Zaman durmuþ,
Sessizlikte bir ses arýyordu...


Sesime ses ver!!1
Sessizliðime nefes!
Diyordu düþünceler,
Ücra bir kentin ortasýnda!!!
Baðýrýyordu zaman!!!

Demet Akyürek
Sosyal Medyada Paylaşın: