yalnýzlýðýmýn en orta yerindeyim yine sana dair olan gün doðumunda harfsiz kaldým artýk ulaþmýyor sözcüklerim öznesi yitik bir cümleyim .
ellere dokunan baska dillerde meylederken yalancý dudaklara benim satýrlarýmýn dönencesi yine sana bak hep senli baþladým senle doldum bu gecede garip ve yorgunum kimsesiz gurursuz degýl ama sensizim tarýfi yok içimdeki acýnýn.
bastýðýn topraklardan gölgen hücum ediyor aklýma yalnýz bir savaþ bu kýlýcýmý kendime biliyorum bütün kalkanlarým açýk yurduma terzinin dikilemeyen söküðü gibi beceriksizim izdüþümlerimde..
yanýlsamalarýnýn eþliðinde katran karasý bütün heceler soluksuz ümitsizim ama sanýlmasýn ki sessiz sözsüz harflerýmýn yok bir sonu elbet akacak o damardan bu kanda kelýmelerim yeni bir yol bulup durulacak .
z/amansýz bir hastalýk gibi dört bir yanýmdan sarýlýyorum yaralarýma kilitli sandýklarda kalan o sararmýþ yüzüne bakýlmayan örtüler gibiyim solgunluðum yüzümden degil kalemimden anlaþýlýr oldu...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kasabanın Cadısı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.