Cemre Gazeli

I
Gönlüne aþk cemresi düþerse eðer bir gün,
Baþlar sevda çölünde müebbetlik sürgünün.

Bahar muþtusu sanýr, umutlanýr coþarsýn,
Serabý gerçek sanýr, varmak için koþarsýn.

Sabaha ermek bilmez, uzar da uzar gece,
Yar ismini virt eyler, anarsýn hece hece.

Hasret denen ateþte demlenir acýlarýn,
Göðsünün sol yanýnda depreþir sancýlarýn.

Gördüðün düþlerini hayýrlara yorarsýn,
Gâh papatya gâh kahve fallarýna sorarsýn.

Boþluða dalar gider gözlerin zaman zaman,
Dumanlar arasýnda kaybolur sanki mekân.

Her nesnede mutlaka ondan bir iz bulursun,
Çaresizlik içinde, bakar mahzun olursun.

Sinende buruk ukde, boðazýnda hýçkýrýk,
Sinersin bir köþeye, kolun kanadýn kýrýk.

Yalnýzlýkla söyleþir, dünyaya darýlýrsýn,
Sukut zindanlarýnda, duaya sarýlýrsýn.

Bir kararda duramaz, halden hale dönersin,
Bazen parýldasan da, hemen sonra sönersin.

Gerçeklerden koparak hayallerle yaþarsýn,
Kurduðun hayallere kendin bile þaþarsýn.

Gazel yapraðý gibi dört yana savrulursun,
Yürekteki yangýnýn narýyla kavrulursun.

Ýnsafsýzca iþlerken hayatýn zalim çarký,
Ne azatlýk ve vuslat, yoktur artýk bir farký.

II
Hava, su ve topraða düþen cemre bahardýr,
Ama aþkýn cemresi, yürek yakan bir nardýr.

Önce gözlere düþer, cemrenin kor ateþi,
Bad-ý Saba yeliyle, doðar sevda güneþi.

Uyanýr gönül baðýn, rengârenk çiçek açar,
Canlanan bakýþlarýn, etrafa neþe saçar.

Dünya bir baþka güzel, her þey çok hoþ görünür,
Onsuz geçen her anýn sana çok boþ görünür.

Yüreðin kýpýr kýpýr, tarifsiz duygu seli,
Gökkuþaðý peþinde, koþturur deli deli.

Sonra aklýna düþer, cemre olup cemali,
Çýkmak bilmez yâdýndan, sevdiðinin her hali.

Gündüz onu düþünür, gece onu görürsün,
Ýstersin ki bu düþler, sonsuza kadar sürsün.

Anlamazsýn ilk baþta, böyle bariz, belirgin,
Hangi sebeptendir ki, ona bu yoðun ilgin!

Bazen kendi kendine, sorarsýn neden diye,
Her daim aklýmdadýr, her saat, her saniye.

Oysa üçüncü cemre, çoktan düþmüþtür bile,
Kurtuluþun bulunmaz, ne yapsan da nafile.

Hani henüz sýcakken, duyulmaz ya acýsý,
Ben diyeyim kurþundur, sen de hançer yarasý.

Derinleþir an be an, aldýðýn her nefeste,
Çýrpýnýr durur yürek, ateþten bir kafeste.

Sessizliðe bürünür, hep hayaller kurarsýn,
Olmazý olduracak bir mucize umarsýn.

III
Cemre bahar muþtusu, sevda alev alev kor,
Hele ki kara sevda, çekmesi hepsinden zor.

Görürsün bir güzeli, dersin iþte budur yar,
Eylersin gece gündüz, bülbül gibi ahu zar.

Kumral sarý saçlardan gözünü alamazsýn,
Onun gül cemalini görmeden duramazsýn.

Çýkmaz bir an aklýndan, hülyalý bakýþlarý,
Hele ki ak gerdanda benlerden nakýþlarý?

Dayanýlmaz özlemle, hep adýný anarsýn,
Kurduðun hayalleri gerçek sanýr kanarsýn.

Karanlýk bulutlarla örtünmüþtür yýldýzlar,
Sabaha dek baðrýnda, depreþir tüm sýzýlar.

Sorarsýn matem rengi, hüzün dolu geceye,
Semamý aydýnlatan mehtabým nerde diye.

Ne yapsan da nafile, bir cevap alamazsýn,
Hasretin kollarýnda huzuru bulamazsýn.

Kara sevda ateþtir, gönlü yakar yandýrýr,
Düþtüðü yürekleri, cemre diye kandýrýr.

Oysa cemre deðildir, müjdelemez baharý,
Kurutur umutlarý, sönmek bilmeyen narý.






Sosyal Medyada Paylaşın: