Eminim II

Neyden korkar insan bu soðukta.
Acýdýklarýn mý var
Bir nefes istiyorum sadece,
Tek seferde ve bütünüyle.

Sonra içindekiler,
Yazýn yaðmurunda ýslanan sokak köpeði gibi.
Hem serinlemek istiyor.
Hem yaðmurdan kaçýyor.

Donuyor o günden beri,
O kadar aldýrýyor ki bana,
Ýliklerine kadar iþlemiþken,
Ýliklerine kadar iplemiyor.

Duyarsa birgün diye hala korkuyor.
Neyden korkabilir ki insan bu soðukta ?
Elimi vermekten de korkuyorum defterlerime,
Kolumdan da fazlasýný kapacak gibiler sonrakinde.

Hanidir eskiye akýyor zaman,
Onuncu yýla doðru giderken.
Bu destana bir marþta ben yazmalýyým diyordum
Devrildi herþey yerinden,
Devrile devrile devrime döndü destan,
Dünyanýn en uzak iki noktasýnda durduðumuzu görünce
Bitti devrim.
Yerden göðe kadar haklý isyanlar þimdi.
Benimde bitti devrim.
Özlem sade(ce)
Sýradaki sürgün yerim.

Üzülmeden iç geçirmek,
Tadý mayhoþ,
Çakýrkeyif olmak gibi
Sepya.
Yada araf, yada baþka bir þey
Adýný sen koy.

Açýkçasý çokta umrumda deðil.
Tek bildiðim üzülmeden özlediðim.
Eminim.

Sanýrým bu sefer eminim...





Sosyal Medyada Paylaşın: